(Tim zit onderuitgezakt op zijn bed en kijkt zuchtend naar zijn wiskundeboek, duidelijk zonder veel enthousiasme.)
TIM (denkend): Serieus, wiskunde? Wie verzint dit eigenlijk allemaal? Ik bedoel, wat ga ik hier ooit mee doen? Ik word later toch geen wiskundeleraar ofzo. (Kijkt naar zijn telefoon, zucht opnieuw.) Ik kan nu gewoon chillen met de jongens, beetje voetballen buiten… maar nee, ik zit hier opgesloten met mijn “huiswerk”. Topavond weer. (Op de achtergrond hoor je gerommel beneden, geluid van een zusje dat roept, moeder die vraagt of iedereen zijn huiswerk maakt.)
TIM (denkend): Mam, ja hoor, tuurlijk doe ik mijn huiswerk. Nou ja, soort van dan. Eigenlijk staar ik er vooral naar. En dan nog die irritante zusjes die elke seconde om aandacht schreeuwen. Ben ik de enige die het helemaal zat is? Vast niet. (Tim grijpt zijn voetbal, draait hem rond in zijn handen, droomt weg.)
TIM (denkend): Als ik nou net zo makkelijk sommetjes kon oplossen als doelpunten scoren, had ik dit gedoe zo af. Dan was iedereen blij. Vooral mam. “Tim, heb je nou wéér geen huiswerk gemaakt?” Ik hoor het haar al zeggen. Waarom begrijpt niemand dat het soms gewoon even niet lukt? (Telefoon licht op, melding van Instagram. Tim glimlacht.)
TIM (denkend): Precies, kijk: dit snappen ze tenminste wel. Chatten, lachen, beetje chillen online. Maar ja, dat tentamen morgen gaat zichzelf niet maken. Of nou ja, kan het eigenlijk kwaad om nog even FIFA te spelen? Even ontspannen helpt vast met concentreren. Toch? (Kijkt twijfelachtig naar het boek, kijkt dan resoluut naar PlayStation-controller.)
TIM (denkend): Weet je wat, school kan wachten. Nog één potje FIFA, dan ga ik écht aan de slag. Of misschien twee. Huiswerk loopt niet weg. Mijn vrije tijd wel. (Tim springt van zijn bed, glimlachend, controller in zijn hand, terwijl het wiskundeboek langzaam dichtvalt.)
TIM (denkend, sarcastisch): En dan vragen ze zich af waarom we als pubers nooit zin hebben in huiswerk. Serieus, ik kan je zo tien leukere dingen noemen. Maar goed, eerst die wedstrijd winnen. Huiswerk komt straks. Misschien.(Even later zit Tim toch weer achter zijn bureau, opent vastberaden zijn wiskundeboek en twijfelt nog even. Hij kijkt naar zijn voetbal, zucht zachtjes, maar kiest er uiteindelijk toch voor om aan de slag te gaan.)
TIM (denkend): Oke, oke. Misschien toch maar even serieus zijn nu. Het tentamen van morgen wil ik echt niet verpesten. Even doorzetten dus.
Hoe kijkt ik als Planspecialist hiernaar?
Tim is geen uitzondering, hij is de gemiddelde puber. Zijn hoofd is vol, zijn aandacht vliegt van voetbal naar Instagram, van frustratie naar goede bedoelingen. En dat is helemaal niet gek. Wat Tim nodig heeft, is geen extra preek of strengere regels, maar structuur, overzicht en ruimte om zichzelf te leren kennen als leerling. Als Planspecialist zou ik met Tim in gesprek gaan, zonder oordeel. Samen zouden we onderzoeken wat voor hem werkt, hoe hij zijn motivatie kan vinden en hoe hij schoolwerk in behapbare stukken kan verdelen. Door te plannen op een manier die bij hém past, ontstaat er rust. Niet omdat het moet, maar omdat hij leert hoe hij zelf regie kan pakken. Want plannen is niet alleen weten wat je moet doen, maar vooral: weten hoe je het aanpakt.